19.1.10

Όσο (το τόξο) της ψυχής τεντώνει...

(Επαναδημοσίευση)


Με τα φτερά κολλημένα στους ώμους του ανέμου,
σε πορεία ανεστραμμένης λογικής , λογικής ονείρου,
γιατί όλοι εκείνοι μας πετάξαν στη φωτιά,
οραματιζόμαστε στις καταιγίδες τη γνήσια μας πατρίδα…


χαλάσαν τα ποτάμια φωνάζει γενναία η Αποκάλυψη,
στέρεψε το κρασί μας , χολή έγινε φυλαγμένη στα σωθικά τους,
μα πίνουμε απ’ το "αλήτικο" των πουλιών τραγούδι…


οι τροχιές μας υπόγειες είναι διαδρομές,
μα είναι μεταξένιοι οι οραματισμοί 
και δόξα οι ανυπόκριτες στεντόρειες φωνές μας
γιατί αγαπήσαμε αληθινή τη ζωή…


και όσο ξενυχτάμε παρέα με μια δύναμη χωρίς κανόνα,
δύναμη παράξενη που έγινε ένα με μας,
-και εάν όλοι εκείνοι επιπλέουν σα φελοί αυτό δεν είν' καθόλου θέμα
μα το σκοτάδι βαθιά και οριστικά- δυστυχώς- τούς έχει πνίξει,
μόνο το φως ακύμαντη κρυστάλλινη θάλασσα εντός μας

που όμως θα σαρώσει καίρια σα λυτρωτικός κατακλυσμός -
ξέρουμε καλά πως άδολα είναι μόνο εκεί που ξημερώνει
και όσο το τόξο της ψυχής τεντώνει
τα βήματα των άστεγων,των απόκληρων,
των φτωχών και όλων των πεινασμένων

τα τραγουδούν περήφανα οι ποιητές:
"Βαθιά δυστυχείς οι τρομαγμένοι και οι δειλοί
γιατί ανακαλύψαν -μόνο-την Αμερική.. "



Αφιερώνεται στη λατρεμένη Ελ. και την υπέροχη Π.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου