24.1.09

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ(ΤΥΦΕΚΙΣΜΕΝΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ)...

Μια ουτοπία ντύνει τη ψυχή
στα παλιατζίδικα το πανωφόρι της κρέμεται...
...στολίδια οι λέξεις...πότε πότε με αλληγορίες
πρόχειρα στημένες...μα πιο συχνά,ναι,πιο συχνά
τότε που η απαγγελία ποιημάτων ομαλά
κάνει της πλάσης τα εξογκώματα
και μυστικές οι ώρες που αυτά γεννιούνται
αναβοσβήνουν στο κάτωχρο απ' τις διαμαρτυρίες
πρόσωπό της ποίησης...και εξαπολύονται
με ταχύτητα φωτός εδώ και εκεί
να αποκαταστήσουν θέλουν την τιμή
χιλιάδων τυφεκισμένων συνειρμών
που ακτινοβόλησαν θαρρώ
αυτές τις λέξεις....

10.1.09

H Παρθενία της ελευθερίας

Χρόνια ολόκληρα έψαχνε σε εφήμερα σεντόνια
την παρθενία της ελευθερίας
κόχλαζε μέσα του τούτη η επιθυμία
και πύρωνε η προσμονή τη σάρκα του...
σαν στηνόταν στη ψυχή του θείος χορός
μούσες απαστράπτουσες με βλέμμα
επίβουλα θηλυκό κεντούσαν με φιλιά ερωτικά
μαλαματένια νοσταλγία στο πνεύμα του...
ώσπου μια νύχτα φεγγαρόλουστη που ανθοβολούσε
πειρασμούς αιώνιους και λίκνιζε καημούς
στα σιδερένια κρεβάτια της ηδονής
σε παθιασμένη συνεύρεση με την ελευθερία
έσπασε τον υμένα της και ξεπήδησαν
ρόδα σαν μύριες υγρές φωνές
έτοιμες να τραγουδήσουν την ουτοπία της...
και έγινε σιωπή στον κόσμο
και έγινε χαρά στον ουρανό
πυρίπνοες φωτοχυσίες σε μια ατμόσφαιρα
γιορταστική λάμπρυναν τούτη την ιερότατη
σμίξη και πουλιά πετούσαν πάνω απ΄τον
τόπο εκείνο κρατώντας στο στόμα τους
τα ρόδα τούτης της ματωμένης αγάπης...

SAVE OUR SOUL

Μέσα σε όλους τους χαμούς
ένας μοναχά μοιάζει ο πιο γλυκός..
Είναι στο σημείο που όσο φτάνει
εγώ απομακρύνομαι
στο βάθος που όσο αναδύεται
εγώ βυθίζομαι..

Το σημείο φτάνει και το βάθος
σχεδόν λάμπει στα χείλη του αφρού..

Τότε μια σιγουριά ρέει στο αίμα
πως μιας γυναίκας οι βουλές
σκοτεινών αγγέλων μοιάζουν προσευχές

στο επικίνδυνο θάυμα της Αγάπης...

Εκεί που βλασταίνουν οι αλήθειες...

Πάρε τη λεωφόρο του πάθους
ήρωες είμαστε του πιο παράλογου έρωτα
χαμένοι από καιρό...

Πάρε τη λεωφόρο του πάθους
και θα βρεθούμε μαζί θεατές
σε μια τρομακτικής αγάπης το σκηνικό...

Πάρε τη λεωφόρο του πάθους
αγγελοπρόσωποι επαναστάτες
σε ικριώματα καίνε της Γης το κακό...

Πάρε τη λεωφόρο του πάθους
ποιητές νυχθημερόν αναμετρόνται με το κενό...

Πάρε τη λεωφόρο του πάθους, μωρό
εκεί που βλασταίνουν πικρές οι αλήθειες
στεκόμαστε ανυπεράσπιστοι,ανυπόκριτοι
γυμνοί εσύ και εγώ...

Αντιφάσεις

Δεν είναι ποίηση αυτή
είναι βαρύγδουπες αλήθειες
καμωμένες από επιμελώς
κρυμμένες πρόστυχες λέξεις
είναι ονείρατα χρυσά που λαμποκοπούν
στο βάθος της νύχτας
είναι προφητείες καταστροφής
από ασυνάρτητες ναρκωτικές εκφράσεις
είναι χαρούμενα παιδιά
που οδεύουν στα λημέρια άγνωστων θεών
είναι κουραστικές μονότονες συνθέσεις
που αφιερώνονται σε εξαπατημένες πόρνες
είναι παλίρροιες ολοζώντανων αισθημάτων
που πνίγουν νεοσύστατες πόλεις
είναι φιλιά που αρμενίζουν
στο ηλιόλουστο γυμνό κορμί σου
είναι αιμοβόρες φωτιές που
κατασπαράσσουν μωρά
δεν είναι ποίηση αυτή.

...είναι συμμορία αγγέλων
που γλεντά στους ουρανούς
το τέλος της αγάπης μας...

9.1.09

Γλυκιά προσμονή..

Εκείνη..αφήνεται στην πιο γλυκιά προσμονή
τώρα που η νύστα προστάζει
μια καινούρια γιορτή
ονείρατα χρυσά λάμπουν
στο βάθος μιας καινούριας ζωής
τρυφερά πλησιάζουν
και χαιδεύουν..μια καινούρια πληγή;