Εμβόλιμες σκέψεις

(Το παρακάτω κείμενο δεν απευθύνεται στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου, τους οποίους αισθάνομαι ότι πάντα και όσο γίνεται τιμώ.)

     Ας μου επιτραπεί να προσπαθήσω με κάθε ειλικρίνεια να κάνω κάποιες σκέψεις για την κατεξοχήν βολική θέση που ορισμένοι νομίζουν αυθαίρετα πως κατέχουν , εντελώς όμως καταχρηστικά (με το έτσι θέλω), θέση αδιόρατης εν’ πρώτοις μα ιδιαζόντως σκοτεινής (διακριτικά μισαλλόδοξης) κριτικής απέναντι σε κείμενα νεότερων ανθρώπων, και να εκφράσω δύο τρία λόγια για την περίπτωση αυτών που αυτοαναγορεύθηκαν τουλάχιστον αυθαίρετα σε αυτή τη βολική ,όπως νομίζουν, θέση. Διότι το βολικό εν’ πρώτοις φαίνεται συνώνυμο, αν δεν μοιάζει να ταυτίζεται, με το ωφέλιμο πνευματικό και παραδομένο από προηγούμενες γενιές, με το ωφέλιμο παραδομένο που καλώς καλά κρατεί και εγγυάται –όσο γι’ αυτό δεν γίνεται λόγος – μια συνέχιση της πορείας μας στη στέρεη βάση μιας ή περισσότερων ουσιαστικών συνεκτικών ιδεών (όπως η παράδοση ενός έθνους με όλα τα εθιμοτυπικά-πολιτιστικά και τα θετικά αξιακά στοιχεία της εγγυάται , ή τουλάχιστον προωθεί καλώς τη συνέχειά του.)

Το εν' λόγω βολικό λοιπόν φαίνεται συνώνυμο , από άποψη προθέσεων,με το από παλαιότερες γενιές ωφέλιμο παραδοτέο , αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ,που εξετάζω, υποκρίνεται πως είναι. Και με πολύ μαεστρία (Τεχνηέντως) μάλιστα προσπαθεί να επιβληθεί ως “ωφέλιμο”. Και ενώ το ωφέλιμο παραδοτέο έχει εμπόνως και ορθολογιστικά φιλτραριστεί (και καθημερινά , έστω και σιωπηρά, φιλτράρεται –και πρέπει- απ ‘όλους μας), αντιθέτως το βολικό "στίβει το κουνούπι και καταπίνει την καμήλα". Μεγεθύνει σκόπιμα, υπερβαλλόντως (και διακαώς) τις όποιες ατέλειες -στην έστω προσπάθεια- εκφοράς ποιητικού λόγου από αρκετά νεότερους ανθρώπους, ατέλειες που αναμφισβήτητα και αναπόφευκτα υφίστανται, καθώς όμως αποσιωπά σκόπιμα το βαθύτερο και ουσιώδες μήνυμα τους (ενώ το έχει πιάσει καλά) και αποπειράται (ευτυχώς ανεπιτυχώς) να πνίξει αυτό το μήνυμα βαφτίζοντάς το –πάντα υπαινικτικά μα τελικά πάντα ανεπιτυχώς-με οποιεσδήποτε κυριολεκτικά στο πόδι και εκ’ του προχείρου “εμπνευσμένες” μεταφορές και αντιπαραβολές, δήθεν διδακτικές.

Αλλά, από ποίον διδακτικές;Ή μήπως, το συγκεκριμένο βολικό, προτάσσοντας έναν ολωσδιόλου στείρο(και το ξέρει καλά) δογματισμό περί “νικηφόρων αλλά και ανεπιστρεπτί περασμένων ποιητικών μεγαλείων της χώρας μας” νομίζει ότι θα αποθαρρύνει τους νεότερους απ’ την –κατά το δυνατόν- ενεργή ενασχόληση με την πανέμορφη όσο και δύσκολη υπόθεση της ποίησης; Μάλλον πρόκειται για εξεζητημένο αστείο τούτη η στάση του. Διότι εάν τούτο το βολικό έπαιρνε περισσότερο στα σοβαρά τον εαυτό του θα τον υποχρέωνε συγχρόνως και πρώτα απ’ όλα έμπρακτα (και οι τρόποι γι’ αυτό είναι πολλοί) σε μια αποτίμηση και των δικών του λογοτεχνικών προσπαθειών(όσες διαθέτει.)

Οι περισσότεροι έχουμε διαβάσει κείμενά του εν' λόγω βολικού… Και ο σεβασμός και μόνο προς την προσπάθεια (και το γεγονός ότι ανήκει σε παλαιότερη γενιά) αξιώνει την μη έκφραση καθοιονδήποτε τρόπο γνώμης γι’ αυτά. Ωστόσο , όταν τα απολύτως απαραίτητα όρια παύουν να γίνονται σεβαστά τότε το αναφαίρετο για όλους ανθρώπινο δικαίωμα για αξιοπρέπεια γίνεται επιβεβλημμένη υποχρέωση (ακόμη και όταν το “κακo-βολικό” ανήκει σε περασμένη γενιά).

Υ.Γ: Για μία ακόμη φορά ζητώ συγγνώμη απ' τους αναγνώστες τούτου του ιστολογίου για την "ανατροπή" της ροής των κειμένων σε αυτό το ιστολόγιο.Κρίθηκε όμως απαραίτητη και εμβόλιμη.

Υ.Γ 2 (Προστέθηκε στις 15/01/-"Σε μια άλλη προσθήκη"): "Δεν είναι πια τραγούδι αυτό,δεν είναι αχός ανθρώπινος.Ακούγεται να φτάνει σαν τελευταία κραυγή,στα βάθη της νυχτός,κάποιου που "χει πεθάνει."   K.Καρυωτάκης
Απ' το ποίημα "Kριτική"




Κωνσταντίνος