30.4.09

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΙΑΖΕΙ(…ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ)

Ένα ποίημα μοιάζει με βολική τύψη
δαγκώνει το νου μα εκείνος δε μετανιώνει
σβήνει για λίγο τα φώτα του θεάτρου του
και έτσι στο παρασκήνιο κατρακυλάει
γιατί εκεί εγκαταλελειμμένο έχει μυστικό πως δεν είναι μονάχος
πως πίσω απ’ το ανάθεμα χαράζει μια μυροφόρα ρίμα
ένα ποίημα μοιάζει με πεταλούδα
στεκάμενη στην άκρη του γκρεμού
με καμένα τα φτερά
να ματώνει ψάχνοντας τις εκβολές του ήλιου…
…και ποιος απ’ όλους το ένιωσε αληθινά να συμβαίνει
πως μοιάζει η ζωή σαν ποίημα γραμμένο με μαχαίρι…

28.4.09

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ(..ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ..)

Ένα τραγούδι αθάνατο σκεπάζει τούτη την πόλη
σαν έναστρος ουρανός ταπεινόφρων σαν παιδί που όλο ρωτάει
προς τα πού τραβάνε του κόσμου οι φυγάδες
και εκείνοι πάντα να πλησιάζουν
χωρίς ποτέ να φτάνουν στο φλεγόμενο λιμάνι
γνωρίζοντας επακριβώς πως θα ‘ρθει κάποτε μια μέρα
που θα μισήσουν να αγαπούν
σβησμένοι απ’ της μοίρας τα ισόβια μέλη
θα θυμούνται ακόμη το άρωμα μας
αγκυροβολημένοι πια στα πέρατα
θα πλησιάζουν πότε πότε περπατώντας πάνω στη θάλασσα
και θα μοιάζει σα να θέλουν να μας πουν
πως έπρεπε να φύγουν μακριά
πως για ό,τι μονάχα αξίζει να πονούν
είναι μια νύχτα με πανσέληνο
που μάτωσαν αναστημένοι
καθώς κοίταζαν υπέρλαμπρο το αστέρι…

5.4.09

ΚΑΛΩΣΗΛΘΑΤΕ(..ΡΗΜΑΤΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΑΝΕΚΛΑΛΗΤΑ)

Καλωσήλθατε και απόψε στον τόπο σας
με σκέψεις αόριστες εσείς τρεμάμενες ψυχές…
η αλήθεια επιμένει να παίζει με σας
μαθητεύοντας στου δειλινού την άσωτη στοργή
αποκαλύπτοντας με ένα φύσημα το γυμνό της θαύμα…
μα δεν είστε άλλοι αγαπημένες ψυχές
είστε μισή πατρίδα για τον ουρανό
και μισή ξενιτιά για τον κόσμο
ντυμένοι την αξιοπρέπεια
όπως οι εποχές τη Φύση
όπως μονολογεί μια Τέχνη ρήματα ανεκλάλητα
αστραποβόλα καθώς εκτίθεται στα φώτα της σκηνής…