24.8.09

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ

Υπάρχουν δύο δρόμοι στην Τέχνη, που ανεβαίνουν και οι δύο στο Γολγοθά. Τον μεν πρώτο τον ακολουθούν μέχρι εκεί κάποιοι απλώς για να πάρουν τον αέρα τους. Τον άλλο τον ακολουθούν μέχρι εκεί και κάποιοι άλλοι για να σταυρωθούν. Και συμβαίνει οι μεν δεύτεροι να σταυρώνονται ενώ οι πρώτοι να μένουν εκεί περιβεβλημένοι δόξα, τιμή και την αίγλη του Πνεύματος.


Πολύβιος Δημητρακόπουλος






Ιδού λοιπόν, ενώπιoν μόνο του εαυτού σου,
και κοιτώντας κατάματα μόνο ό,τι ως τώρα είδες,
αναρωτήσου ειλικρινά και τίμια μέσα σου,
μπήκε στο αίμα σου σπόρος αγαθός
με μυστική δύναμη μεγατόνων
ή μήπως κυλά ήδη σε αυτό η γλυκερή ενόραση της κορυφής;
Μπήκε στο αίμα σου ένα κομμάτι ουρανού
ή μήπως διογκώνεται ήδη μέσα σε αυτό
το πρωτοκύτταρο εκείνο που θα “νομίσει"
κάποια στιγμή ότι “περιέκλεισε”
και τον ουρανό ακόμη μέσα σε ένα γράμμα;
…Γράμμα λεπτεπίλεπτο, πολιτισμένο,
γράμμα που μπροστά του
υποκλινόμαστε βαθιά και επίσημα μπαίνοντας στα τυπογραφεία,
σε αυτούς τους σύγχρονους ναούς της λατρείας αυτού του γράμματος,
της λατρείας της βρώσις και της πόσις ειδωλόθυτων αλφαβήτων,
γράμμα κυρίαρχου στην έρημο και στις πόλεις,
στα κανόνια και στους πύραυλους,
γράμμα στις εφημερίδες: απαραίτητη
πρωινή προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου,
γράμμα εκ των έσω: βασικό συστατικό
της παντοδύναμης πλέον νευροχημείας του εγκεφάλου
αναλυόμενης μέσα απ’ τους “πεφωτισμένους”,“αλάθητους”
και “ακριβείας” ανθρώπινους υπερεπεξεργαστές της ψυχής,
οι οποίοι υπερτονίζοντας απροκάλυπτα τη δήθεν ανυπαρξία της τελευταίας
και βάζοντας σε αυτήν τελεία και παύλα συνείδησης μαζί
διατιμούν έπειτα ανενόχλητοι κάθε αξία,
κηρύσσοντας συστηματικά το αφύσικο σε φυσικό
με το να προτρέπουν διακαώς τον άνθρωπο
σε αυτονόμηση και ατομισμό τουλάχιστον ιδεοληπτικού χαρακτήρα,
και το βλαπτικό σε ωφέλιμο
με το να πασχίζουν να μεταμορφώσουν
τον άνθρωπο μέσω τούτης της κοινωνίας
προτρέποντας τον μόνο να νιώθει πάση θυσία καλύτερα
και όχι να γίνεται καλύτερος,
γράμμα απολογητικό:
κομψή αρχιτεκτονική
της σύγχρονης εποχής του λίθου, πέτρινη κουλτούρα με μυριάδες
υποκατάστατα σκέψης ή καλύτερα πέτρινη κουλτούρα
υποκατάστατο σκέψης με τη δική της λογική
ή καλύτερα με τη δική της νοσηρή απολογητική
για να δικαιολογηθεί ως κάτι δήθεν αναγκαίο και φυσικό,
γράμμα υποκριτικής:
εξυμνητής του κάθε “πνεύματος των καιρών”
ενθρονίζει αυτό το "πνεύμα" στο νου και εκείνο
με τη σειρά του τον αποσυνθέτει ολοκληρωτικά
μέσα από μια δια βίου εκπαίδευση στην αρπαγή,τη μοιχεία,τη βία
τον κάθε είδους φόνο ακόμη και κυρίως τώρα πια τον “ηθικό”,
και γράμμα τελεσίδικο : μεθυσμένο στόμα
που διακωμωδεί περίτεχνα την πραγματική καταγωγή του κόσμου ή τουλάχιστον νομίζει
ότι το κάνει με την ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟ,
Η ΟΠΟΙΑ αφού επίσημα θεωρεί και διακηρύσσει
ότι τα πάντα συμβαίνουν και δίνονται στον άνθρωπο μόνο απ’ την εξέλιξη
τελικά έτσι τον εξαπατά οικτρά και τραγικά:
δεν του λέει ποτέ ευθέως πως κατά βάθος ΘΕΩΡΕΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ
ότι το κακό και ο θάνατος είναι φυσικά και αναγκαία,
είναι δηλαδή αναπόφευκτα αποτελέσματα της εξέλιξης,
την οποία εξέλιξη ναι μεν προτάσσει παντού και πάντα
ως απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού στην ύλη, αλλά σκόπιμα
δεν την “ενοχοποιεί” καθόλου για το κακό και το θάνατο,
για να διατηρήσει και να μεγαλώσει
την επιρροή τούτης της θεώρησης του κόσμου(εξέλιξη) στις συνειδήσεις
και μέσω αυτής της επιρροής να γιγαντωθεί η ίδια(αυτή η ανθρωπολογία).
Γιατί αν αυτή η ανθρωπολογία
έλεγε ανοιχτά στον άνθρωπο ότι στην ουσία
αυτή την εξέλιξη μόνο έχει “ανακαλύψει” ή έστω ότι σε αυτή μόνο πιστεύει,
θα αναιρούσε φανερά τον εαυτό της ως ανθρωπολογία
ή καλύτερα θα τον αποκάλυπτε
εφόσον έτσι προωθεί στην ουσία το επί Γης κακό και το θάνατο,
και από “χρήσιμη” , “ωφέλιμη” ,μόνη "διαφωτιστική "θεωρία
και μοναδικό μέσο προς την υπέρτατη αλήθεια
θα καταβαραθρωνόταν αυτοστιγμεί στην πηγή της,
στο πηχτό ,αδιαπέραστο και ειλικρινά μισάνθρωπο σκοτάδι.
Αντί όμως γι' αυτό, φέρεται “έξυπνα”
- και αυτό το φέρσιμο μεταδίδεται
γύρω μας και μέσα μας αστραπιαία-
συκοφαντώντας, ελεεινολογώντας και νεκρολογώντας
στην ουσία μέχρις εσχάτων τον ίδιο τον άνθρωπο
με το να αρχίζει να τον μυεί να πιστεύει
έστω και κατά βάθος σε αυτά (κακό και θάνατο)
ως φυσικά αναγκαία και ως επιταγές της εξέλιξης
πριν καλά καλά πήξουν τα νύχια του,
φορτώνοντας του όμως σταδιακά
όλο και πιο άγρια
το απροσμέτρητο βάρος
της ζωής και της ύπαρξής του,
και με αυτό τον τρόπο περιγελά,ενοχοποιεί,
χλευάζει και καταδικάζει
μόνο εκείνον (τον άνθρωπο),
για να φτάσει τελικά εκείνος
κυριολεκτικά λεηλατημένος νοητικά
και μαδημένος συναισθηματικά να κλείσει τα μάτια
είτε χορτάτος και μόνο,
πάνω σε έναν οποιουδήποτε τύπου επίγειο θρόνο
είτε λιμοκτονώντας σε κάποιο περιθώριο τούτης της Γης
και στις δύο περιπτώσεις όμως
χωρίς να έχει βιώσει ποτέ του ουσιαστική και γνήσια ελπίδα,
διότι ακόμη και οι σπάνιες οάσεις στιγμές
στη λιγόχρονη ζωή του στερούνται “καθαρού νερού”.
Διότι αν τουλάχιστον ήταν έστω και λίγο ανθρωπολογία
και όχι αποκλειστικά και μόνο ανθρωποφαγία
θα μπορούσε πάνω από όλα να επινοήσει,
μέσα στην τόση λάμψη “αλήθειας”
και μέσα σε όλη αυτή την αίγλη του “αλάθητου”
που διατρανώνει ότι πια την περιβάλλει,
μια ακόμη θεωρία για να εξηγήσει
και την ύπαρξη του κακού και του θανάτου.
Και εάν βεβαίως ήταν εξολοκλήρου και μόνο ανθρωπολογία
θα εκφραζόταν τίμια έστω και αν ψέλλιζε:
Ο άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του
και μόνος του να κάνει τίποτε.
Δεν είναι όμως ανθρωπολογία` είναι ανθρωποκτονία ,
συστηματική μάλιστα και μεθοδευμένη σε όλα τα επίπεδα
και τομείς λειτουργίας τούτου του κόσμου,
και για τα ανθρώπινα μέτρα νόησης(αυτό που μπορεί να αντιληφθεί ο άνθρωπος)
είναι κατά βάθος πέτρα ή καλύτερα
είναι η ακρογωνιαία πέτρα του σκανδάλου “όλα επιτρέπονται”,
αυτής της μοναδικής κατά βάθος
“κατάκτησης” του αυτολατρευόμενου
μέχρι –ευτυχώς- το τέλος του χρόνου,
διογκωμένου μέχρι τις “άκρες “ του Σύμπαντος
αλλά τελικά μόνο κούφιου και κουρελή ανθρώπου
που νομίζει ότι “περιέκλεισε”
και τον ουρανό ακόμη σε ένα γράμμα,
ψελλίζοντας συντετριμμένος
στις πιο αληθινές αλλά μυστικές
πάντα στιγμές του: έτσι , δεν είμαι άνθρωπος.