ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ...

Πλημμυρίζουν πεφτάστρα τα μαλλιά της Αφροδίτης:
..Και το φεγγάρι νυχτερινή κύηση του έρωτα στη μήτρα του στεναγμού
κλείνουν τα μάτια ενστικτώδης κίνηση του αίματος στο βάθος της πληγής
διψά η ψυχή για ένταση στη σατραπεία της στιγμής
έλξη στη διαπασών της ύπαρξης με ένα φιλί που σπαρταρά στα χέρια του χαμού…


Τα γκέτο κάθε πόλης φωταγωγεί θρηνητικά η Ιουλιέτα:
…Χείλη και χέρια μυρωμένοι ανθοί μεταλάμβαναν το κορμί
φωτιά η ανάσα που χάθηκε
Ω! μοναδική μου αλήθεια τρέχεις
στις φλέβες του αγαπημένου σαν άτι με χαίτη χρυσή
σκιρτόντας στην όψη του σαν ουρανός που αντιστράφηκε
και γίνεσαι ύμνος μεταλλικός στην νίκη του που σβήνει την αυγή…

ΟΤΑΝ ΑΝΑΒΕΙ Ο ΒΥΘΟΣ..

Παραπαίοντας στους άγριους ποταμούς της νύχτας
σαν παλιάτσοι με σαράβαλα κουπιά,
είναι που λησμονήσαμε πως κατά βάθος είμαστε από χώμα
θυσιασμένοι επαναληπτικά στης αγάπης το "σφαγείο",
χτυπημένοι στο σταυρό ανάμεσα στων ματιών μας τον έβδομο ουρανό,
μόνοι στα δειλινά ανέφικτων ονείρων,
υπάκουα σκυλιά σε αφέντρες χαμένες στιγμές
που στρογγυλοκάθονται στη μνήμη σαν γιορτές,
απαγγέλουμε στα χρόνια που θα ‘ρθουν ποίηση απ’ το "δικό" μας φως.
Μας τρίξανε για τα καλά τα δόντια
κλείνοντας μας το μάτι: κυρίες και κύριοι
τα πράγματα είναι τόσο απλά και οι άγγελοι ακόμη το ξέρουν,
άσκοπα βάζετε ακόμη στη σκέψη σας και λίγες τύψεις,
το ψωμί δε μοιράζεται δε θα μοιραστεί ποτέ ,
η αιώνια γιορτή χάθηκε οριστικά,
ο εχθρός σας έχει πάντα λόγο "καλό"...
Μα από κάπου μακριά όλο και περισσότερο τώρα τώρα
σιμώνει σε μας μια παράξενη βοήθεια που αργοκυλά σαν οξύ
στην ευκατάστατη φιμωμένη συνείδηση του κόσμου
εκβάλλοντας στην άκρη και της πιο μύχιας πρόθεσης του
χαρίζοντας χίλιες και μία αγάπες σε αυτόν
και έπειτα σωπαίνοντας σαν όραμα στην καρδιά του
κορυφώνεται στους παλμογράφους της ατμόσφαιρας του νου:θαύμα.

ΚΑΠΟΙΟ ΒΡΑΔΥ...

Και εγένετο όνειρο:


Πλούσιο τραπέζι. Προσδίδεται η χάρη της πανάκειας στο ακριβό κρασί.
Για να (δια)σκεδαστούν όμως τα ως τώρα “κατορθώματά” πίνεται ανόθευτο.
Ούτε σκέψη. Παρέα με σκόρπια βιβλία (διαλεκτικά “θηρία” ενέργειας)
που σημαίνουν πυρετώδη ενθουσιασμό: νενικήκαμεν.
Με συνοπτικές διαδικασίες
δόθηκε η σκυτάλη (αιμοβόρα αμοιβή)
στους επιζώντες των νεύρων.
Αλήθεια. Ευκλείδεια γεωμετρία.
Τρίγωνο χάριτος: Εγώ, Εμού, Εμέ.


Μεθυσμένο φιλί (νιώσε και έλα λίγο πιο κοντά)
λύνει και λιώνει μάγια την ευλογημένη ώρα που κάπου βρέχει.
Παραποιημένο ομοίωμα (κάποιου-κάποιας) τρέχει μες τη βροχή.
Στο ένα χέρι το αβοήθητο βαστάει τον πυρσό της ελευθερίας καθώς
απ’ το άλλο χέρι το κραταιό διακριτικά χύνεται θειάφι
σε μια τεράστια καρδιά που αναβλύζει τις στιγμές
παρατείνοντας στα δεύτερα των δευτερολέπτων
έναν ρυθμό που διαρκώς ανεβαίνει:
Σφιχταγκαλιασμένο φθινόπωρο.