ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ...

Πλημμυρίζουν πεφτάστρα τα μαλλιά της Αφροδίτης:
..Και το φεγγάρι νυχτερινή κύηση του έρωτα στη μήτρα του στεναγμού
κλείνουν τα μάτια ενστικτώδης κίνηση του αίματος στο βάθος της πληγής
διψά η ψυχή για ένταση στη σατραπεία της στιγμής
έλξη στη διαπασών της ύπαρξης με ένα φιλί που σπαρταρά στα χέρια του χαμού…


Τα γκέτο κάθε πόλης φωταγωγεί θρηνητικά η Ιουλιέτα:
…Χείλη και χέρια μυρωμένοι ανθοί μεταλάμβαναν το κορμί
φωτιά η ανάσα που χάθηκε
Ω! μοναδική μου αλήθεια τρέχεις
στις φλέβες του αγαπημένου σαν άτι με χαίτη χρυσή
σκιρτόντας στην όψη του σαν ουρανός που αντιστράφηκε
και γίνεσαι ύμνος μεταλλικός στην νίκη του που σβήνει την αυγή…