ΚΑΠΟΙΟ ΒΡΑΔΥ...

Και εγένετο όνειρο:


Πλούσιο τραπέζι. Προσδίδεται η χάρη της πανάκειας στο ακριβό κρασί.
Για να (δια)σκεδαστούν όμως τα ως τώρα “κατορθώματά” πίνεται ανόθευτο.
Ούτε σκέψη. Παρέα με σκόρπια βιβλία (διαλεκτικά “θηρία” ενέργειας)
που σημαίνουν πυρετώδη ενθουσιασμό: νενικήκαμεν.
Με συνοπτικές διαδικασίες
δόθηκε η σκυτάλη (αιμοβόρα αμοιβή)
στους επιζώντες των νεύρων.
Αλήθεια. Ευκλείδεια γεωμετρία.
Τρίγωνο χάριτος: Εγώ, Εμού, Εμέ.


Μεθυσμένο φιλί (νιώσε και έλα λίγο πιο κοντά)
λύνει και λιώνει μάγια την ευλογημένη ώρα που κάπου βρέχει.
Παραποιημένο ομοίωμα (κάποιου-κάποιας) τρέχει μες τη βροχή.
Στο ένα χέρι το αβοήθητο βαστάει τον πυρσό της ελευθερίας καθώς
απ’ το άλλο χέρι το κραταιό διακριτικά χύνεται θειάφι
σε μια τεράστια καρδιά που αναβλύζει τις στιγμές
παρατείνοντας στα δεύτερα των δευτερολέπτων
έναν ρυθμό που διαρκώς ανεβαίνει:
Σφιχταγκαλιασμένο φθινόπωρο.