Ιουλιέτα

Στα μικρά διαστήματα της διαύγειας της
συχνάζει σε μέρη όπου αγγελοπρόσωπη η ιστορία της
αναμειγμένη με πολύ ψέμα διαρρέει απ’ τα γκέτο κάθε πόλης.
Και εκείνη ακούγοντας,
ονειρεύεται ανάμεσά τους ότι πέφτει από γιγάντιους πυλώνες,
πώς κόβει μυστικά τα χέρια της,
θρηνεί με σπαραξικάρδια ρέκβιεμ,
μοιράζοντας το είναι της σε αιμάτινες κλωστές
καθώς διερχόμενα σμήνη από αγριοπερίστερα
καλύπτουν με κουτσουλιές τα σημάδια του αφηρημένου χρόνου της
και ένας σωρός από τριαντάφυλλα χαιδεύουν τον πόνο της
στα βελούδινα πέταλά τους.
Στην πιο άστοχη κίνηση της ζωής
βούλιαξε ο αγαπημένος της, σκέφτεται,
ίσως γιατί κατά βάθος δεν είμαστε ποτέ έτοιμοι,
ίσως γιατί η ζωή είναι μια αδυσώπητη φάρσα
μα το “κελί” μας δικής μας μόνο επινόησης
και η πλάτη μας γεμάτη τρύπες
απ’ τους πυροβολισμούς των άλλων που δεν φαίνονται,
γιατί μάθαμε πια να αιμορραγούμε στα κρυφά,
περήφανοι συγχρόνως και συγκαταβατικοί,
βλέπεις, στο βάθος όλοι μόνο δικαίωση επιζητούμε,
σκέφτεται, στα διαλείμματα…της διαύγειάς της.