ΚΟΙΤΑΞΕ ΠΩΣ ΔΥΕΙ (Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΜΙΑΣ ΣΚΕΨΗΣ)

Άνθρωποι φεύγουν... μέσα σε τρένα
στις πλατείες, στους δρόμους...
έχοντας δυσεπίλυτους φόβους
από κατά βάθος αισθήματα υπεροχής...
και τελικά νοερά καταλήγουν σε ταράτσες...
και από κάτω;..τουλάχιστον πιο ανώδυνο απ’ της ψυχής το κενό
... μα εσύ που κατα βάθος
θέλεις να κάνεις πάντα το σωστό
να αφήνεσαι στο δροσερό κατάλοιπο
μιας ανοιξιάτικης βραδιάς ή στο τραγικό χαρακτήρα
ενός ποιητή που έρπει στα χρόνια και ματαιοδοξεί...
βουλιάζοντας πασίχαρης σαν ήλιος στον ορίζοντα...