ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΑΣΧΑΛΗ

…Δεν είσαι πια εδώ, φίλε, τετέλεσται…


Λείπεις τώρα που γράφω για σένα
κατά την ευαγγελική ρήση
”αφήστε τους νεκρούς με τους νεκρούς
και τους ζωντανούς με τους ζωντανούς”…
…ποτέ δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία
στις ευαγγελικές ρήσεις,
από μια άποψη μπορεί να έκανες και καλά
άλλωστε σθεναρά το υποστήριζες
πως το φως του ήλιου και η Γη
το φεγγάρι και οι άνθρωποι
με δυο λόγια η πραγματικότητα είναι η πιο γνήσια πατρίδα
..μόνο που τώρα εσύ δεν είσαι εδώ, στην πατρίδα, ξέρεις…
Παρούσα μόνο τούτη η σιωπή
“η πολυμήχανη σιωπή του σύμπαντος” όπως έλεγες
“που κάνει την καρδιά μας να ουρλιάζει” προσέθετα…
και κοίτα να δεις , εσύ στο τέλος
ούρλιαζες απ’ τον σωματικό πόνο
ενώ τώρα εγώ μηχανεύομαι στη σιωπή
δύο λόγια συνοδείας στο τελευταίο σου ταξίδι
και δεν είμαι καλός ούτε σε αυτό, να το ξέρεις, φίλε…
Υπήρξες οξύ πνεύμα που αγάπησε ολόψυχα τη ζωή
και ωστόσο ήσουν δοσμένος ειλικρινά σε ανώτερες ιδεολογίες
ή για να το πω αλλιώς , ζούσες τον κόσμο
σαν το πεπρωμένο του να είναι ανεπανάληπτα και δικό σου,
ακραιφνής ήσουν θαυμαστής του λόγου
πιστεύοντας ωστόσο ότι μόνο όταν ο λόγος μεταρσιώνεται σε πράξη
τότε ποιητική ελευθερία γίνεται το βίωμα,
γι αυτό και η περιπλάνηση σου στη ζωή δεν ήταν μόνο από περιέργεια
αλλά υπήρξε και ένας βαθύς σεβασμός συγχρόνως στην πλάση και την ουτοπία…


…Τώρα πια ,φίλε, έχεις βουλιάξει στον μεγάλο ύπνο
αφήνοντας περήφανα πίσω σου μια άσπρη γραμμή στον ουρανό
…γνώριμη έστω για λίγο η ψυχή σου,
θα κατεβαίνει τις νύχτες τα σκαλοπάτια του ουρανού
τις νύχτες που η ζωή θα ονειρεύεται το μεγάλο μεσημέρι
θα με παίρνει απ’ το χέρι
δείχνοντάς μου νέα μέρη
ουράνια τόξα, απέραντες εκτάσεις φωτός
που κάνουν τους ανθρώπους να βγάζουνε φτερά
με μια ανήλεη δύναμη να τους σπρώχνει προς τα πάνω…
..πήγαινε,δε θα το μετανιώσεις…


..και τούτες εδώ οι αράδες ικανές δεν είναι να πουν
παρά μόνο πως θα σε θυμάμαι πάντα…


Καλό ταξίδι,φίλε…