ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ(…ΚΑΡΔΙΟΧΤΥΠΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ)

Σε φιλόξενους τεκέδες ανύποπτο και πάλι σε βρίσκω
να ψάχνεις τον επιούσιο τον οίνο που σε στέλνει
να τραυλίζεις “γυμνός” στίχους πανώριους της στιγμής
να καταλάμπεις σε ακατοίκητες ψυχές που κλαίνε σκυφτές
να διασταυρώνεται η ματιά σου με δεκάδες άλλες ματιές
παραδομένες ολόγυρα σε μια έρημο πόνου
που ερίζουν με πολύτιμα πετράδια λησμονιάς
“όσο μακρύτερα στη ζωή τόσο βαθύτερα στην κοιλιά του κήτους ”
μα εσύ κρατώντας αγαπητικά ό,τι αξίζει να ειπωθεί μετά το τέλος των φαινομένων
περπατάς με ολόγιομα φεγγάρια μάτια
στις γειτονιές των λερωμένων καρδιών
ξεπλένοντας στα παγκάκια τα άσωτα “βαρυσήμαντα” νέα τους…

στον κόμπο τούτων των στιγμών που σφιχτοδένεσαι με την πλάνη
δώρο ακριβό είναι η σιωπή που επαναληπτικά παράγει η γνώση
πως αναρριχόμενος μονάχος το δέντρο της ζωής αξιώνεσαι
να σε συντρέχει η ροδαυγή
με το θεάρεστο χρησμό της πεταλούδας… ΑΝΟΙΞΗ…

ΤΟ ΒΑΛΣ(...ΣΤΑ ΕΝΔΟΞΑ ΣΥΝΝΕΦΑ)

Ποιήτρια , γράψε σαν αγάπη μεγάλη ως κάτωθι:

Μάταια για χρόνια νόμιζε πως τον χωρά το φως
πως σε λυγμούς ακροατηρίων ”θέλουμε και άλλο απ’ το αίμα της Τέχνης”
εκείνος θα ήταν ένας λυτρωτικός στεναγμός
μέσα στο ανοιξιάτικο κατάλοιπο που αφήνει το πένθος του χειμώνα
μέσα στο πιστόλι του νου αδιέξοδων από καιρό εραστών
…πνίγει τα λόγια των αθάνατων στο κλάμα της Σελήνης
μονολογεί με στίχους φάρμακα την άρρωστη ζωή
τραγουδώντας ωστόσο μιαν άλλη εποχή
ξεγελά τα σύννεφα τα ένδοξα με παραισθήσεις
και με φλόγες ντύνει τους άσωτους μεθυσμένους λογισμούς…

Στην άκρη της πόλης είναι μονάχα αυτός
στην επανάληψη του αιώνιου ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ ταξιδεύει
χορεύοντας στους παγωμένους καιρούς το βαλς μόνος γιατί εκείνη δεν ήρθε ποτέ…

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΜΙΑΣ ΠΑΛΙΑΣ ΒΕΛΓΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ...

…Μια κατά βάθος παροπλισμένη από καιρό “φωτιά”
κλαίει με μανία βαθιά στην έρημο της άνυδρης “σκέψης” της
θυμίζει μοίρα αυτοκαταδικασμένη σε φτηνή ζωή
μεταλλάσοντας την αίσθηση της νύχτας
σε χωνεμένο υπόλειμμα γρήγορης επαίσχυντης ηδονής
ικετεύοντας να συνομολογηθεί
ελέω παγωμένων “σπιθών”
–ομοιώματα κέρινα αυλικών στο κρεματόριο ατελέσφορων ευσεβών πόθων να “γράψουν” έστω με το δάχτυλο μια φλογισμένη λέξη, έστω στο περιθώριο των ολοσδιώλου ασήμαντων στιγμών τους -
πως είναι τάχα “φωτιά”…
…με διάφορα γελοία τρικ αυτοπαγιδεύεται σαν παιδάκι που στο βάθος στη γαλαρία στο σβησμένο του ανίκανο "στοχασμό" χαμένο σκορπίζει καραμέλες κουκλοθέατρου…


Σημείωση του μεταφραστή
Οι λέξεις στα εισαγωγικά υποδηλώνουν ολοκληρωτική ανικανότητα…

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

...Μιλούσε για τη γνώση, την ονόμαζε
την πρώτη αδυναμία των ανθρώπων.
'Μα θα μιλήσω απόψε κι' ας με δέσουνε,
ξέρω τα μυστικά των άγιων τόπων!...

Μ.Πολυδούρη


Ιστορία εφάμαρτη – τη νιώθει το πετσί μου - από καταβολής του κόσμου
γενεσιουργός είναι αιτία μαζί
και ύστατος πειρασμός στη Τέχνη του μυαλού...
λόγω τιμής ήμουν σε αυτούς τους τόπους
συντροφιά θαρρώ με χιλιάδες εξαπτέρυγες φωνές
σφραγίδες άλλου κόσμου
οριστική έκσταση στο παράξενο -το σέβομαι και το αγαπώ
γιατί μοναχά αυτό τίμια στέκεται απέναντι μου- ήταν …

μιλούνια οι ” έξυπνοι” ολούθε γύρω μπαζώνουν το κενό με γνώση
τόσο εύθραυστη σαν artista που ωστόσο πιάνει τα μηνύματα
και κρατάει καλά τούτο το πανδαιμόνιο “γρηγορείτε …επί Γης Πόλεμος μα στους Ουρανούς Ειρήνη…”
και όταν ντρέπομαι που δίπλα τους καθημερινά
ακόμη πρέπει να υπάρχω
δε τους φοβάμαι όμως θέλω να γλιτώσω
γιατί οι άνθρωποι αν και
κατά βάθος θέλουν κάτι ιερό, κάτι που εξευγενίζει
στα ρηχά πνίγεται το δικό τους άστρο…

μα πίσω απ’ τις σκιές δεμένος
είμαι με γλυκό φιλί σημάδι προσφυγιάς στο μέτωπό μου
και με εκατοντάδες τύψεις αγκάθια στο νου καλωσήλθες λέω:
δως μου πάλι το φως μου με λάσπη
από εκείνο το περβόλι με τις ελιές στους άγιους τόπους….