ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ(..Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΚΑΙΩ)

…Δως μας μια ευκαιρία Ύψιστε
και εμείς θα κάνουμε τα υπόλοιπα,
και εμείς θα σωθούμε απ’ τα υπόλοιπα…
θα βρούμε την άκρη σαν την άκρη
στην άκρη του γκρεμού… μη Γένοιτο Κύριε…
ταπεινά σκύβω στων ανθρώπων
την ιδιοτελή αξιοπρέπεια,
στον πλανήτη μας δε ζει κανένας,
από αιώνες τώρα κανείς δεν είναι από δω..
θα Σ’ εγκαταλείψω , Κύριε,
στη λήθη που σεληνιάζεται σε οάσεις
και σε ανεμοστρόβιλα κύματα φωτός,
θα Σ’ εγκαταλείψω σε πόλεις
που μόλις έχουν ανάψει για σωτηρία οι ψυχές
σε παραδείσιους ορίζοντες δραπέτης
θα “ μαι πέρα από όνειρα δραπετών
και σε αναίτιο κλάμα
θα καταλάβω τα πάντα απόβλητος και γυμνός,
θα Σ’ αφήσω την ώρα που ο αέρας
σαν ηλεκτροσόκ θα με ραίνει με λόγια και μουσική
γονυπετής θα προσκυνώ βλέμματα
που αγκαλιάζουν τη ματιά των ανθρώπων
κοινωνούντων σε μεγάλες “μιαρές” πόλεις,
ακίνητων μες την αυτιστική τους σιωπή,
να λένε ό,τι θέλουν με
τα περίστροφα στη τσέπη και την αλήθεια καταγής…
καθώς θα τρέχει ο καιρός πυρώνοντας
με άφθονο κρασί το ερωτευμένο καλοκαίρι
γλυκοφιλώντας τις χαρές μας
που είναι χτισμένες
σε ένα κλοιό που διαρκώς στενεύει , Κύριε…

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΑΣΧΑΛΗ

…Δεν είσαι πια εδώ, φίλε, τετέλεσται…


Λείπεις τώρα που γράφω για σένα
κατά την ευαγγελική ρήση
”αφήστε τους νεκρούς με τους νεκρούς
και τους ζωντανούς με τους ζωντανούς”…
…ποτέ δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία
στις ευαγγελικές ρήσεις,
από μια άποψη μπορεί να έκανες και καλά
άλλωστε σθεναρά το υποστήριζες
πως το φως του ήλιου και η Γη
το φεγγάρι και οι άνθρωποι
με δυο λόγια η πραγματικότητα είναι η πιο γνήσια πατρίδα
..μόνο που τώρα εσύ δεν είσαι εδώ, στην πατρίδα, ξέρεις…
Παρούσα μόνο τούτη η σιωπή
“η πολυμήχανη σιωπή του σύμπαντος” όπως έλεγες
“που κάνει την καρδιά μας να ουρλιάζει” προσέθετα…
και κοίτα να δεις , εσύ στο τέλος
ούρλιαζες απ’ τον σωματικό πόνο
ενώ τώρα εγώ μηχανεύομαι στη σιωπή
δύο λόγια συνοδείας στο τελευταίο σου ταξίδι
και δεν είμαι καλός ούτε σε αυτό, να το ξέρεις, φίλε…
Υπήρξες οξύ πνεύμα που αγάπησε ολόψυχα τη ζωή
και ωστόσο ήσουν δοσμένος ειλικρινά σε ανώτερες ιδεολογίες
ή για να το πω αλλιώς , ζούσες τον κόσμο
σαν το πεπρωμένο του να είναι ανεπανάληπτα και δικό σου,
ακραιφνής ήσουν θαυμαστής του λόγου
πιστεύοντας ωστόσο ότι μόνο όταν ο λόγος μεταρσιώνεται σε πράξη
τότε ποιητική ελευθερία γίνεται το βίωμα,
γι αυτό και η περιπλάνηση σου στη ζωή δεν ήταν μόνο από περιέργεια
αλλά υπήρξε και ένας βαθύς σεβασμός συγχρόνως στην πλάση και την ουτοπία…


…Τώρα πια ,φίλε, έχεις βουλιάξει στον μεγάλο ύπνο
αφήνοντας περήφανα πίσω σου μια άσπρη γραμμή στον ουρανό
…γνώριμη έστω για λίγο η ψυχή σου,
θα κατεβαίνει τις νύχτες τα σκαλοπάτια του ουρανού
τις νύχτες που η ζωή θα ονειρεύεται το μεγάλο μεσημέρι
θα με παίρνει απ’ το χέρι
δείχνοντάς μου νέα μέρη
ουράνια τόξα, απέραντες εκτάσεις φωτός
που κάνουν τους ανθρώπους να βγάζουνε φτερά
με μια ανήλεη δύναμη να τους σπρώχνει προς τα πάνω…
..πήγαινε,δε θα το μετανιώσεις…


..και τούτες εδώ οι αράδες ικανές δεν είναι να πουν
παρά μόνο πως θα σε θυμάμαι πάντα…


Καλό ταξίδι,φίλε…

ΤΟΤΕ ΠΟΥ Η ΧΑΡΗ ΒΟΥΙΖΕΙ ΜΕΣ' ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ

Ευλογημένος
ο τριγμός του σκοταδιού που κάνει
τους ποιητές να “γυμνάζουν” με λέξεις
τους θλιβερούς τους ορίζοντες
και τους ιδρωμένους ανασασμούς
στα βραδινά ραντεβού φεγγαρολουσμένων εραστών
να φτάνουν στα άστρα…
Ευλογημένο
το μαύρο που κυκλώνει τη ψυχή μας
κεντρίζοντας τις σκληρές προσευχές μας
σαν πύρινο παράγγελμα
”καιρός να ζήσουμε, καρδιά μου, έφτασε η ύψιστη ώρα”…
Ευλογημένος
ο παροξυσμός του πόνου μας
που διαπερνά ως εκ’ θαύματος το χώρο και το χρόνο
γκρεμίζοντας πόλεις χτισμένες στην απουσία του φιλιού
και μας περιμαζεύει πάντα στις φτερούγες του
εξουθενωμένους και… ταπεινούς…

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Ποιητές, πώς σβήνετε πικροί ξενιτεμένοι!

Κ.Καρυωτάκης

Μικροί ήρωες ,σύντροφοι του κυκλώνα,
που εγκαταβιώσαν σε μεγάλες συμφορές
κάποτε φιμώσανε με καμπάνες φωνές
τους δρόμους προς τα άγρια μελλούμενα
και από τότε ξεψυχούν στην άσφαλτο γυρεύοντας τη φωνή τους
…για την ακρίβεια τούς μέτρησαν με λάθος μέτρο
πίσω απ’ τα μάτια τούς μέτρησαν μια ωραία πρωία με άλλα μάτια
στο συναπάντημα εκδίκησης και στάχτης
τις ώρες που πεσμένα τα ροδόφυλλα στο χώμα
ποδοπατούνται από “ανήσυχους ευυπόληπτους” πολίτες…

…και δίχως μια στάλα ουρανό στα βλέφαρά τους
τρικλίζοντας πήραν το δρόμο που ολοένα ανεβαίνει μέχρι εκεί
που αδέσποτες οι νύχτες ζωντανεύουνε το σκοτάδι
με αλήθειες που σφηνώνουν στα πιο όμορφα ψέματα
με καρδιές εραστών που ξηλώθηκαν από σπαρακτική αγάπη
…σε μυστικό δείπνο τώρα πια αιώνια συναγμένοι…

ΧΑΜΟΓΕΛΟ(... ΜΕ ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΛΟΓΙΑ)

Γυμνή στο μπαλκόνι…
δοσμένη πάντα στου χρόνου το παράφορο ψιθύρισμα
παίρνει νοερά τη λεωφόρο μέχρι τη Γη της επαγγελίας
εκφέρει με ανάσα καυτερή
τον ανέφικτο λόγο των πουλιών
που πετούνε πάνω απ’ τα
αστικά κάτεργα
σύγχρονες τραγωδίες
δίχως στέγη και πόθους
…τόσο όμορφη σα γιορτή με φώτα
δεν ντρέπεται τη σεμνότητα
δεν έχει τίποτα να κρύψει
προτιμά απλά την αγάπη μέσα στη γύμνια
απεριόριστη και ελεύθερη
όλο ξεχνά ονόματα…γυμνή στο μπαλκόνι…