Όσο η ψυχή τεντώνει...

(Επαναδημοσίευση)


Με τα φτερά κολλημένα στους ώμους του ανέμου
σε πορεία ανεστραμμένης λογικής ,λογικής ονείρου,
γιατί όλοι εκείνοι μας πετάξαν στη φωτιά,
οραματιζόμαστε στις καταιγίδες μια πατρίδα…

χαλάσαν τα ποτάμια κράζει η Αποκάλυψη,
στέρεψε το κρασί μας ,χολή έγινε φυλαγμένη στα σωθικά τους
μα πίνουμε απ’ το αλήτικο των πουλιών τραγούδι…

οι τροχιές μας υπόγειες είναι διαδρομές,
μα είναι μεταξένιες οι οφθαλμαπάτες και δόξα τα ουρλιαχτά
γιατί αγαπήσαμε μια αλλιώτικη ζωή…

και όσο ξενυχτάμε με μια δύναμη χωρίς κανόνα,
που έγινε ένα με μας -μια απαλό το σκοτάδι σαν ακύμαντη θάλασσα εντός μας
και μια σαρώνει σα μανιασμένος σεισμός -
ξέρουμε όμως καλά πως άδολα είναι μόνο εκεί που ξημερώνει
και όσο το τόξο της ψυχής τεντώνει
τα βήματα των άστεγων ,των φτωχών και όλων των πεινασμένων
τα τραγουδούν με περηφάνια οι ποιητές:
“ Καταραμένοι οι τρομαγμένοι και οι δειλοί
γιατί πρώτοι ανακαλύψαν την Αμερική”

Αφιερώνεται στην Παρασκευή