ΟΙ ΑΡΡΑΒΩΝΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ(…ΠΛΑΣΜΕΝΗ ΑΠ΄ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ)

Γλένταγε τον πόνο στο ποτό
και έπειτα τον έπνιγε σε μια σκληρή προσευχή…
ο νους της χρόνια τώρα πεταμένος στα σκυλιά της θλίψης...

…μια καλοκαιρινή γαλήνια νυχτιά
αφουγκραζόταν τα όνειρα της στο στήθος δεμένα
σαν πουλιά που ποθούν να πετάξουν
σε πτήση ασύμβατη με το χθες και το μετά...

...να πετάξει στους αρραβώνες της ψυχής
με μια ταξιδιάρικη αδάμαστη ζωή
που στροβιλίζεται λάβα πετώντας στις σιωπές
καίγοντας λύπες δυνατές
ώσπου -το νήμα της ψυχής ζώσσας σπαράσσοντας στο φως-
το εγώ της να αλλάξει, να γίνει εμείς,
και βολτάροντας πάνω στα σύννεφα της Γης
ερμηνεύοντας τους καιρούς με κώδικες αλαργινούς,
του απείρου την μακαριότητα να αγγίξει...