ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ(…ΚΑΡΔΙΟΧΤΥΠΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ)

Σε φιλόξενους τεκέδες ανύποπτο και πάλι σε βρίσκω
να ψάχνεις τον επιούσιο τον οίνο που σε στέλνει
να τραυλίζεις “γυμνός” στίχους πανώριους της στιγμής
να καταλάμπεις σε ακατοίκητες ψυχές που κλαίνε σκυφτές
να διασταυρώνεται η ματιά σου με δεκάδες άλλες ματιές
παραδομένες ολόγυρα σε μια έρημο πόνου
που ερίζουν με πολύτιμα πετράδια λησμονιάς
“όσο μακρύτερα στη ζωή τόσο βαθύτερα στην κοιλιά του κήτους ”
μα εσύ κρατώντας αγαπητικά ό,τι αξίζει να ειπωθεί μετά το τέλος των φαινομένων
περπατάς με ολόγιομα φεγγάρια μάτια
στις γειτονιές των λερωμένων καρδιών
ξεπλένοντας στα παγκάκια τα άσωτα “βαρυσήμαντα” νέα τους…

στον κόμπο τούτων των στιγμών που σφιχτοδένεσαι με την πλάνη
δώρο ακριβό είναι η σιωπή που επαναληπτικά παράγει η γνώση
πως αναρριχόμενος μονάχος το δέντρο της ζωής αξιώνεσαι
να σε συντρέχει η ροδαυγή
με το θεάρεστο χρησμό της πεταλούδας… ΑΝΟΙΞΗ…