28.2.09

Όσο η ψυχή τεντώνει...

(Επαναδημοσίευση)


Με τα φτερά κολλημένα στους ώμους του ανέμου
σε πορεία ανεστραμμένης λογικής ,λογικής ονείρου,
γιατί όλοι εκείνοι μας πετάξαν στη φωτιά,
οραματιζόμαστε στις καταιγίδες μια πατρίδα…

χαλάσαν τα ποτάμια κράζει η Αποκάλυψη,
στέρεψε το κρασί μας ,χολή έγινε φυλαγμένη στα σωθικά τους
μα πίνουμε απ’ το αλήτικο των πουλιών τραγούδι…

οι τροχιές μας υπόγειες είναι διαδρομές,
μα είναι μεταξένιες οι οφθαλμαπάτες και δόξα τα ουρλιαχτά
γιατί αγαπήσαμε μια αλλιώτικη ζωή…

και όσο ξενυχτάμε με μια δύναμη χωρίς κανόνα,
που έγινε ένα με μας -μια απαλό το σκοτάδι σαν ακύμαντη θάλασσα εντός μας
και μια σαρώνει σα μανιασμένος σεισμός -
ξέρουμε όμως καλά πως άδολα είναι μόνο εκεί που ξημερώνει
και όσο το τόξο της ψυχής τεντώνει
τα βήματα των άστεγων ,των φτωχών και όλων των πεινασμένων
τα τραγουδούν με περηφάνια οι ποιητές:
“ Καταραμένοι οι τρομαγμένοι και οι δειλοί
γιατί πρώτοι ανακαλύψαν την Αμερική”

Αφιερώνεται στην Παρασκευή

25.2.09

..ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΥΧΗ...

Είναι και εκείνο το σπάνιο είδος ανθρώπων
που ανοίξαν τα μάτια σαν άλλα φτερά
το απόλυτο να αντικρύσουν σκοτάδι
και με ένα salto mortale βουτήξαν σε αυτό
με την ελευθερία γραμμένη στο άρμα της θυελλώδους ψυχής τους
κρατώντας μοναχά στα χείλη
την ευχή της μάνας Γης
... εκείνη που τραγουδούν τα παιδιά και οι γέροι:
“Μέχρι να ξημερώσει αστέρια πορφυρά
θα ‘ ναι το λίκνο μου
και ταπεινά ο μεγάλος ουρανός
θα σκύβει στη ψυχή μου γνωρίζοντας πως σε λίγο ούτε στο όνειρο
μα ούτε εδώ θα βρίσκομαι εγώ”...

23.2.09

ΟΝΕΙΡΟ ΜΩΡΟΥ(..ΣΑΝ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΧΡΥΣΗ)

...εσύ ψυχή που αντέχεις να καείς
μέσα στη νύχτα του κόσμου αιώνια λυπημένη
δες...ένα πεφτάστρο σε πλησιάζει τώρα πριν σκεφτείς
ότι κουράστηκες να ζεις στην αθωότητα χαμένη...

θυμήσου...η δική σου γειτονιά δεν έχει κρύο ούτε ερημιά
στοχαστικά αναδύεται το φως εκεί
καθώς αστράφτει η προσευχή σε μια γωνιά
του νου σαν σπίθα τόση δα μικρή
και ανάβει μεγαλύνοντας τον αγαθό σπόρο
του χάους μια "εκδίκηση" φοβερή
πως στοιχειώνει λέει ο θάνατος του αθώου το χώρο
σαν όνειρο μωρού και πεταλούδα χρυσή....

19.2.09

Σκιώδης Γενιά

Οι λύπες που μάς φόρτωσαν
καθρεφτίζονται στα μάτια τους
σαν πολυκαιρισμένες εκδικήσεις
oι έρωτες και τα παιχνίδια
σε ηλιόλουστα ξέφωτα ξεχαστήκαν
το στήθος μας τώρα πυροβολούν χιλιάδες παραλογισμοί
…ματωμένοι οι γάμοι μας με τον κόσμο...
έγινε η αλληλεγγύη απολίθωμα
στις παλάμες της νέας εποχής
το μίσος έγινε λιμός
όλα έγιναν φόβος
και κεραυνοί ξιπασιάς σε πυκνοκατοικημένες πόλεις
τζογάραμε στην αφθονία
και κερδίσαμε μια αιώνια καρμανιόλα....

ο κόσμος μια αχανής πυριδιταποθήκη
με το μερίδιο της ατομικής φρίκης και του τρόμου
να εξαργυρώνεται κάθε μέρα με κάμποσα ευρώ…
στα νυχτερινά μπαράκια
αδιέξοδα συνωστισμένα τρύπια ποτήρια
καταπίνουν λιπόθυμες φάτσες και μάτια θολά
δενόμαστε στο κενό για τα καλά πουθενά καλύτερα παρά εκεί
και δεσμώτης ίλιγγος θεραπευτής
ένα γρήγορο “ανέξοδο συναισθηματικά” σεξ
-ετοιμάσου να μπεις και εσύ σε αυτό το χορό-
να “σαι κομμένος στα δυο
πρίγκιπας και ζητιάνος
με τέρμα το γκάζι μα αναιμική ψυχή
ούτε πόνος ούτε χαρά…

οι ιδέες μας όμως θα ξηλώσουν τις στέγες
εκείνων που σχεδιάζουν χωρίς εμάς
ιδέες προορισμένες να ξεσκίσουν το μυαλό τους
ιδέες που δε θα καταναλωθούν σαν σάπια κρέατα
παρά θα ενσωματωθούν στις απαγγελίες
που θα κάνουμε τις νύχτες που θα κοχλάζει μέσα μας ο οδυρμός
Εν αρχή είναι ο Λόγος, αδέρφια...Εν αρχή είναι η ποίηση...

14.2.09

ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΤΗΛΗ...

Μια φορά έδωσες αληθινή αγάπη
Οι άλλες φορές ήταν ημίμετρα...

Πιο κοντά στην κορυφή δεν υπήρξε
με επισφαλή υγεία τώρα πια...

Σε τσακίσαν βλέπεις της υπερβολικής καλοσύνης οι επιβουλές
στη ζωή ζωή γιατί κάθε στιγμή με εγκαταλείπεις κραυγή σου
ψυχορραγεί τώρα ο Παράδεισος...

Ξενυχτάς ατενίζοντας τον ουρανό της ποίησης
που κατεβάζει όνειρα ανακατεμένα με αίμα
πιστεύοντας πως στο Γολγοθά του νου
μόνο η αρετή ανακουφίζει απ' την παράνοια...

Μα παραδόξως η ψυχή του κόσμου ποτέ δε γερνά
σε τρύπια ταμπούρλα ο ρυθμός της ανάβει
τώρα που το πνεύμα σου ζεσταίνεται
και το περιδιαβαίνουν στίχοι σαν κορίτσια στις παραλίες...

Και με τα μάτια υψωμένα στα χαη
βλέπεις άντρας-γυναίκα η πιο εύθραυστη σχέση-εύκολα σπάει...

Στα χέρια το ξυράφι τρέμει
...κανείς δεν αλλάζει αλλά μη το παίρνεις σοβαρά...

Καιρός για περισσότερη δουλειά και δημόσιες σχέσεις,
βάλε λοιπόν χωρίς αντιρρήσεις τον ώμο σου στο τροχό της αφθονίας ,της παραγωγής
μέχρι να κατέβει για τα καλά ο νους στο στομάχι και στα αχαμνά...

Του χρόνου οι αλυσίδες τα πόδια σου σφίγγουν
το μίσος είναι το καζάνι που όλοι βράζουμε...

Θυμήσου: xιλιάδες πλανήτες έβγαιναν απ' την τροχιά τους
την ώρα που το Αουσβιτς έκλεινε τις πύλες του...
βασανισμοί αθώων ανθρώπων
που στοιχειώσαν ακατοίκητους πλανήτες...

...Κοπάδι δαιμόνων τα γραπτά σου
που ξεβράζει του Ατλαντικού το άγριο κύμα...

...και εκείνη τις νύχτες σκαλίζει το σκοτάδι
λουσμένη φως και σε πλησιάζει σκυμμένη και βουβή
με τα λυπημένα δάχτυλά της να δείχνουν
γκρεμισμένο τον oυρανό....

12.2.09

ΟΙ ΑΡΡΑΒΩΝΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ(…ΠΛΑΣΜΕΝΗ ΑΠ΄ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ)

Γλένταγε τον πόνο στο ποτό
και έπειτα τον έπνιγε σε μια σκληρή προσευχή…
ο νους της χρόνια τώρα πεταμένος στα σκυλιά της θλίψης...

…μια καλοκαιρινή γαλήνια νυχτιά
αφουγκραζόταν τα όνειρα της στο στήθος δεμένα
σαν πουλιά που ποθούν να πετάξουν
σε πτήση ασύμβατη με το χθες και το μετά...

...να πετάξει στους αρραβώνες της ψυχής
με μια ταξιδιάρικη αδάμαστη ζωή
που στροβιλίζεται λάβα πετώντας στις σιωπές
καίγοντας λύπες δυνατές
ώσπου -το νήμα της ψυχής ζώσσας σπαράσσοντας στο φως-
το εγώ της να αλλάξει, να γίνει εμείς,
και βολτάροντας πάνω στα σύννεφα της Γης
ερμηνεύοντας τους καιρούς με κώδικες αλαργινούς,
του απείρου την μακαριότητα να αγγίξει...

7.2.09

Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ(...ΡΩΤΑΕΙ ΑΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ)

...Λιπόψυχη η ανάσα του που αφήνεται
να πετάει πάνω απ' την αρπακτική σκήνη
με ελαφρές σαν του ανέμου τις ριπές
καθώς περνά απ' τις φυλλωσιές κινήσεις...
Πόσο δυνατά χτυπάει η καρδιά του
κάθε που συντονίζεται
με την παράλογη περιστροφή της Γης στο πουθενά...
Δέχεται κοσμικές δονήσεις
και θέλει να τις μοιράσει κομματιαστά
σε πελώρια κύματα αισθημάτων
σαν υποτροπές παράφορης αγάπης αδιέξοδων εραστών
ύψιστη έκφρασης ζωής τα βήματά του να αντηχήσουν
στο νου των θεατών σαν καταιγίδες εξέγερσης στης πόλης
τη γαλήνη....

6.2.09

ΚΟΙΤΑΞΕ ΠΩΣ ΔΥΕΙ (Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΜΙΑΣ ΣΚΕΨΗΣ)

Άνθρωποι φεύγουν... μέσα σε τρένα
στις πλατείες, στους δρόμους...
έχοντας δυσεπίλυτους φόβους
από κατά βάθος αισθήματα υπεροχής...
και τελικά νοερά καταλήγουν σε ταράτσες...
και από κάτω;..τουλάχιστον πιο ανώδυνο απ’ της ψυχής το κενό
... μα εσύ που κατα βάθος
θέλεις να κάνεις πάντα το σωστό
να αφήνεσαι στο δροσερό κατάλοιπο
μιας ανοιξιάτικης βραδιάς ή στο τραγικό χαρακτήρα
ενός ποιητή που έρπει στα χρόνια και ματαιοδοξεί...
βουλιάζοντας πασίχαρης σαν ήλιος στον ορίζοντα...

3.2.09

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΡΙΝΑ

Τώρα έρχεται η αγάπη, τώρα που τραγουδά η στιγμή
οι νότες της καλωσορίζουν στοργικά
όσα δεν προλάβαμε ακόμη να κάνουμε ζωή…
τρέξτε αδέλφια στης ποίησης τη μήτρα
γιατί με ουρλιαχτά μια μέρα θα απαγγείλουμε ποίηση
που θα αλλάζει τη ψυχή του κόσμου
ατέλειωτες θυσίες θα μοιάζουν εκείνα
στης αδιέξοδης μοίρας τη σήψη…
χωρίς φόβο χωρίς ντροπή μήπως
μελλοντικά παιδιά μας ρωτήσουν για αυτά τα ποιήματα-κρίνα
αν γίνανε αγγέλοι ή ερώτων θλίψη…